De (natte) droombaan
De (natte) droombaan
Toen iemand benoemde dat ik wel een beetje de natte droom leef voor veel fysiotherapeuten vroeg ik mij af wat mijn werk dan nou eigenlijk écht zo leuk maakt. Begrijp me niet verkeerd. Ik besef me heel goed dat ik een fantastische baan heb, waarmee ik op de meest fantastische plekken op de wereld kom.
Daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar is het werkinhoudelijk ook wel zo fantastisch?
Je bent als fysiotherapeut binnen een sportploeg (in mijn geval de ploegen van TalentNED) aanwezig om te ondersteunen bij alle medische en paramedische zaken. Net als veel andere fysio’s ben ik wel een beetje een sensatiezoeker, een adrenalinejunkie, en ga ik goed op acute en stressvolle situaties. Die situaties doen zich uiteraard voor wanneer je onderdeel bent van de medische staf bij bijvoorbeeld een wieler- of schaatsploeg. Maar om nou te zeggen dat ik hierop hoop? Nee! Zo’n situatie houdt namelijk in dat er iemand met 80 km/u uit de bocht vliegt en wat breekt. Of dat iemand zo hard zijn hoofd terecht komt met een val waarna hij niet meer weet wat voor of achter is. Of dat er iemand uitvalt tijdens de wedstrijd omdat er een wiel dwars door het midden is gebroken tijdens het landen. Wat dat betreft gaat hier “hoe saaier hoe beter” zeker op voor de atleten van TalentNED en dus ook voor mij!
Maar wat is dan wel die natte (werk)droom die ik mag leven? Voor mij is dit het samen zijn met de sporters, coaches en begeleiders. Samen de successen vieren, maar ook het er voor ze zijn bij het doormaken van strugles. Want lang van huis weg zijn, hard trainen, koken, wassen en tussendoor nog je huiswerk moeten maken, en zulke vermoeide benen hebben dat je niet weet waar je het zoeken moet, is nou niet altijd leuk 😉.
Eigen ervaring
Ook afgelopen week had ik weer het genoegen om dit alles van dichtbij mee te mogen maken. Héél dichtbij deze keer. Want soms is het goed om het ook even zelf te ervaren. Dus stapte ik samen met de meiden van de wegploeg in Spanje op de fiets om een “stukje” te fietsen.
Wie mij kent weet dat ik van sporten houd, maar ook dat duursport niet persé mijn sterkste punt is. Waar voor de meiden een rustig duurritje van 100+ kilometer (lees: 4+ uur fietsen) meer regelmaat dan uitzondering is, is het voor mij allesbehalve dat. Ik werd dan ook even keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Terwijl ik mijzelf een berg op worstelde met m’n tong over het asfalt, hadden de meiden nog genoeg tijd, adem en energie over om tijdens een klim van 12 km, met een gemiddeld stijgingspercentage van 8%, “het duurt te lang” van Davina Michelle mee te bléhren. Nou het duurde mij inderdaad te lang!
Ik kan dan ook niet ontkennen dat ik halverwege die klim van 12 kilometer zwaar gelost was en toch maar in de volgauto ben gestapt. Eenmaal boven op de berg weer uitgestapt en de training vervolgd, maar na 76 km was het toch echt gedaan, en ben ik met kramp in de benen weer in de auto gaan zitten. Vanuit de volgauto kon ik genieten van de prestaties van de meiden. Zij deden met gemak wat mij niet lukte; 1300 hoogtemeters, 4+ uur, en 105 km fietsen, in de bergen van Spanje.
Die avond voelde ik wat de meiden regelmatig voelen. Onrustige, pijnlijke benen, een vermoeid lijf, maar bovenal een voldaan gevoel! En als al dat harde werken dan beloond wordt door het behalen van de doelen en goede resultaten in een koers, dan kan ik niets anders dan super trots zijn!
Het besef
Toen besefte ik dat dít mijn werkgeluk is, en dat dit mijn baan een natte-droom-baan maakt. Het onderdeel zijn van een ploeg, een familie, waarmee je samen werkt om het beste eruit te halen. Je samen door de moeilijke momenten slaan, en het samen vieren van successen.
Uiteindelijk ben ik trots dat ik als fysiotherapeut bij kan dragen aan dit mooie, bijzondere proces!
Aafje van Baal
Fysiotherapeut
Pro-F Fysiotherapie/ TalentNed
